Celer utilizza invece le field recordings come base di partenza per sviluppare la narrazione di un suo recente viaggio a Shangai, fra scenari urbani al contempo maestosi e spersonalizzanti, carichi di mistero e globalizzati nelle insigne luminose e nello skyline futuribile. Di qui, le registrazioni d’ambiente si dissolvono gradualmente per lasciar spazio a monocromi che ruotano su se stessi mutando impercettibilmente di tono e intensita, come se le immagini scorressero al rallentatore sul finestrino di un treno metropolitan laciato a tutta velocita. L’effetto talvolta e onirico e straniante, ma dilatato e reierato in un’ora e mezzo di ascolto non puo che perdere d’intensita, disperdendosi nell’indeterminatezza.

Artiste prolifique, dont la cadence des sorties est difficile à suivre, Will Long aka Celer offre avec Xièxie (« merci » en chinois) un de ses meilleurs albums, si ce n’est le meilleur.

Né d’un voyage en Chine, où il en a profité pour enregistré les sons des lieux qu’il a traversé, qui s’intègrent en mode d’interludes, Xièxie est un journal de voyage se nourrissant des impressions de l’artiste, chargées d’un onirisme éthérée.

Tout semble en apesanteur, les bruits d’ambiances eux mêmes étant habités d’un calme grouillant, enrobé d’une auréole apaisée. Le temps semble s’arrêter, porté par des nappes flottants sur des atmosphères aux frontières aquatiques.

Il suffit de fermer les yeux ou de regarder le ciel la nuit, pour ressentir les vibrations sonores d’un environnement riche en émotions, où les étoiles défient l’immensité jusqu’à nous faire décrocher de la réalité. Sublime.

El norteamericano Will Long aka Celer quien vive actualmente en Tokio, Japón, es un prolífico músico con una discografía de 100 discos en formatos digital y físico. Para componer “Xièxie” (gracias en chino), Long se inspiró en un viaje a China en el que captura sonidos del ambiente como bocinas, silbidos, motores de automóviles, fragmentos de conversaciones, estaciones de tren, niños y anuncios de publicidad permitan al eyente tener un contexto de un viajero e imaginar lo que Long observaba con interés y asombro. La música es cinemática y despliega interminables drones e imágenes que se mueven lentamente. Creando un contraste entre el fondo musical y el vertiginoso movimiento de las ciudades. La grabación del tren rápido a 303 km por hora de la Shanghai red line, que captura el silbido de la impresionante velocidad que alcanzan estos trenes, no se contrapone con el mar de drones y la quietud imperante en el ambient que envuelve a este álbum. Will Long nos invita una vez más a un placentero viaje que nos abre la imaginación y nos inspira con su música evocadora.

Artiesten die in de weer zijn met field recordings zoeken ofwel de (schijnbare) stilte van de natuur of zoeken integendeel de drukte van de stad op. En hoewel beide vormen een verrassend eindresultaat kunnen opleveren, blijft het geluid van de grote stad nog steeds het meest tot mijn verbeelding spreken. Met onze denkbeeldige rugzak, in dit geval een koptelefoon, trekken we naar de grootste stad in China: Shanghai. Met een populatie van ruim 20 miljoen mensen verspreid over een oppervlakte 6340,5 km² zijn we er vrij gerust in dat onze klankentapper het een en ander zal kunnen registreren. De kans om in dit omvangrijke gebied te verdwalen lijkt ons vrij groot,waardoor een gids geen overbodige luxe zal zijn. Die gids vinden we in de persoon van Will Long, in muzikale kringen gekend onder het pseudoniem Celer. Long is een Amerikaan die tegenwoordig in Tokyo woont, en naast muzikant ook nog schrijver en fotograaf is. Samen met zijn vrouw Danielle Baquet richtte hij in 2005 Celer op. Vier jaar moest Long noodgedwongen alleen verder toen Danielle op slechts 26-jarige leeftijd overleed aan hartfalen. Long bleef niet bij de pakken zitten en ontpopte zich tot een zeer productief artiest (iets wat ook reeds het geval was in hun tijd als duo): 211 releases op 15 jaar tijd is niet niks. Vaak reageert men sceptisch tegenover artiesten die heel veel op een korte tijd uitbrengen, vaak is dit ook terecht. Uiteraard hebben wij nog niet alles van Celer kunnen beluisteren (ja, wij moeten ook zo nu en dan eens ademhalen), maar we kunnen wel stellen dat het hier een toch wel ondergewaardeerd artiest betreft die bij momenten zeer mooie dromerige ambient/field recordings op de mensheid loslaat. Maar nu staat alles dus in het teken van Shanghai. Bij aanvang leek het ons een uitdaging om de dromerige klanken waarover reeds sprake te lijmen aan het jachtige geluid van de grootstad. Celer weet hier inventief mee om te springen: enkele omgevingsgeluiden worden uit de lucht geplukt om vervolgens uit te deinen tot zweverige ambient tapijten. Het uit de lucht plukken kan je haast letterlijk nemen, maar net zo graag gunt Celer deze geluiden de vrijheid en werpt ze terug richting hemel. Bij de eerste luisterbeurten waren we toch met enige teleurstelling omtrent deze trip bevangen, het schijnbare gebrek aan afwisseling leek ons immers vrij haaks te staan op onze reisbestemming. Achteraf valt je echter de schoonheid die van deze stukken op, en ligt de sterkte van deze dubbelaar (goed voor een kleine 100 minuten rustgevende ambient klanken) net in deze contradictie. Dat het leven aan ons voorbijflitst dat kan je in een stad als Shanghai aan den lijve ondervinden. Vandaar dat Long ons ook meeneemt voor een ritje met de Maglev, de eerste en enige magneetzweeftrein ter wereld die in gebruik is. Vanaf de luchthaven in Pudong loopt de lijn tot aan het metrostation Longyang Road en doet minder dan acht minuten over dit stuk van 30 kilometer. De topsnelheid ligt rond de 430 km per uur. Hoe deze klinkt aan 303 kilometer per uur, kan u dankzij dit album zelf ontdekken. Dient u op uw budget te letten tijdens de met rasse schreden naderende vakantie? Dankzij ons heeft u alvast een goede tip voor een budgetvriendelijke uitstap. Zonder dank, maar zeg gerust Xièxie (wat zoveel betekent als dank u in het Chinees) tegen Celer.

Will Long bringt Souveniers aus China mit, Klang gewordene Eindrucke und Erinnerungen aus dem im Juni 2017 bereisten Shanghai und Hangzhou. Mit Motiven wie den Stimmen von Passanten, Autohupen, Regen, der Bullet-Train-Verbingdung zwischen den beiden Stadten, Bahnhofsdurchsagen, Stimmengewirr, Vogeln, die chinesisch zwitschern, Karaoke… Aber homoopathisch verdunnt ins Unmessbare und Unhorbare. Denn so wie die Stadte im Kameraauge eingetaucht sind in Dunst und Regengrau, so tagtraumt die Erinnerung in einem weich gefilterten Soundscape, auf sanft atmenschaukeinden Drohnwellen. Selbst als Projektil eines Hochgeschwindigkeitszugs mit uber 300 km/h schaukeit man wie eine Daunenfeder. Das Chinesische verschwimmt schnell zu bloben Ingredienzen und verschwindet hinter dem Horizont. Als ware das Basesmaterial nur ein sublimer Mythos. Fur das Wiederganzbeischsein des Bewusstseins genugt Long das sanfte immersoweiter ozeanisch atmender Schwingungen. Oder der synasthetische Nachgeschmack von Regen bei Tages- oder bei Neonlicht. Celers Bedurfnis nach Ruhe und Ausgeglichenheit ist um ein Vielfaches grober als ganz China. Als Scape kennt er nur die Welle, die erstmals bei ‘For the entirety’ ihre gleichformige sonore Schwingung mit einem Hauch von orgeinder Feierlichkeit weitet. Aber vielleicht ist auch das nur die Illusion eines Eingelullten. Nach nochmal kurzen Klangsouveniers schwingt auch die zweite Halfte als meditative Mobiusschleife oder in sich kreisende Ouroboros. Das ‘Prelude to obsession’ steigt nach 23:48 in Hangzhou um zu ‘Our dream to be strangers’ (15:25), bei dem die Welle wieder verunklart zu einem drohnenden Orgein und im Wind verwehenden glockigen Lauten. ‘Text me when you wake up’ Soll ich dann schreiben, dass Schlafsterne wie Aufputschmittel wirken im Vergleich mit Celers Drohnwellen-Lullaby? Oder dass im Gegenteil selbst Esoterikmuffel dabei eine Bewusstseinserweiterung erfahren?