Het is lang geleden dat ik iets van het Amerikaanse project Celer heb aangeschaft. Niet dat het slecht is wat er uitgebracht wordt, maar ik vond het allemaal een beetje meer van hetzelfde. Het project start omstreeks 2006 met Will Long en diens vrouw Danielle Baquet-Long (Chubby Wolf). Die laatste overlijdt bijna 10 jaar geleden plotseling aan hartfalen op 26-jarige leeftijd. De muziek van Celer, die steevast ergens in de ambienthoek zit, is altijd van een zekere melancholische aard en dat is er in de loop der jaren op begrijpelijker wijze niet vrolijker op geworden. De output is gigantisch en veel ervan van hoog niveau. Inmiddels woont Will Long in Tokio en brengt vanuit daar zijn nieuwe dubbelalbum Xièxie, in het Chinees 谢谢, hetgeen “bedankt” betekent. Hoewel de muziek hierop weer aansluit op eerdere werken, die ik wellicht ten onrechte links heb laten liggen, raakt deze me meer dan ooit. De muziek is één stroom aan droefgeestig maar uitgebalanceerd warm geluid. Het is een mengelmoes van ambient, drones, tapes, elektronische geluiden en met name op de tweede schijf ook veldopnames, die steeds heel subtiel van karakter veranderen. De muziek doet soms bijna neoklassiek aan, maar dat is meer door de flow dan de daadwerkelijke muziek. Tijdens het afspelen van de muziek krijg ik ook geen letter op het spreekwoordelijke papier, zo intens, meeslepend, narcotiserend, overdonderend mooi en tot de verbeelding sprekend is dit alles. Muziek die geschikt is voor de fans van Fennesz, Machinefabriek, Kyle Bobby Dunn, Olan Mill, A Winged Victroy For The Sullen, Ian Hawgood enThe Caretaker. Als je er maar één van Celer zou mogen uitkiezen, neem dan deze, want dit is zijn magnum opus.