Yui Onodera is het soort artiest die het liefst van al met field recordings te werk gaat, en hij drijft dit tamelijk ver want zowat alles wat deze mens te horen krijgt wordt voor het nageslacht bewaard maar vooral om te dienen voor zijn eigen experimentele projecten.
Die opnames kunnen gewoon natuurgeluiden zijn zoals een zwerm vogels die overvliegen maar ook de geciviliseerde wereld is een dankbare geluidsbron voor diens experimenten.
Zo gebeurt het dat hij soms gewoon op de uitkijk staat ergens in Los Angeles om geluiden uit de metro op te nemen of gewoonweg mensen die wat met elkaar te staan kletsen, of zelfs de regen die op het voetpad kletst is genoeg voor Yui om het te gaan gebruiken.
Het kan zelfs gebeuren dat deze lieve mens gewoon een vliegtuig opstapt om ergens in Azië biddende stemmen in één of andere tempel te gaan opnemen.
Eens thuis begint hij als een klein kind de opnames voor zich uit te spreiden en begint hij een selectie te maken van wat hij nu gaat gebruiken of niet. Rond deze selectie wordt een minimalistisch klanktapijtje geweven die meestal bestaat uit wat atmosferische drones, ook al is er plaats voor wat viool en een piano.
Deze cd mag er dan wel eentje van het experimentele soort zijn , toch merk je dat eigenlijk niet want deze “Generic City” is één groot auditief avontuur waarbij je gaat neerzitten en af gaat vragen wat het volgende geluid zal zijn dat je gehoor binnendringt.
Misschien is dit het soort muziek dat bepaalde mensen de wenkbrauwen doet fronzen maar hier is tenminste over nagedacht, en dat kunnen we nu niet bepaald van alles zeggen!